I tak doszedłem do trzeciej, ostatniej już części opisującej to, co działo się na Małe Formy Grafiki Łódź 2014, w kontekście druku wypukłego naturalnie.

Hanna Maria Łuczak (ur. 1988, Zgierz) przedstawiła linoryty, których tematem są pejzaże. Pracuje techniką światłocieniową, w której w jednej matrycy wycina kontury, w innej obszary światła i interpretuje graficznie obrazki natury. Dzięki temu jej prace nabierają rozpoznawalnego charakteru (Bez tytułu, 2013; Żółta turnia, 2013).

 

 

 

 

 

 

 

Ewelina Masztanowicz (ur. 1986, Łowicz). Jej lapidarna wypowiedź nasuwa skojarzenia z odręcznymi notatkami, czynionymi za pomocą i obrazków, i zapisu fonetycznego (365 dni, 2013; Dzień, 2013; Miesiąc, 2013).

 

 

 

 

 

 

 

 

Lesław Miśkiewicz (ur. 1953, Zgierz) odbija esencję graficzną z drewnianych matryc, wycina proste kształty. Pociąga go wewnętrzna treść tych form, kontemplacja nad każdym znakiem (Bez tytułu, 2012; Bez tytułu, 2013; Bez tytułu, 2013; Bez tytułu, 2013).

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Andrzej Obóz (ur. 1963, Tarnów). Linearne i punktowe przedstawienia w linorycie, które sugerują formy geometryczne (1 XI 2011/I, 2011; 2 XI 2011/II, 2011).

 

 

 

 

 

 

 

 

Zdzisław Olejniczak (ur. 1958, Łódź). Proste formalnie linoryty, a wymagające niezwykłej perfekcji warsztatowej. Doszukiwać się w nich można czegoś na kształt labiryntu (Filar, 2013; Podwójny prysznic, 2013; Sztuczna mgła, 2013).

 

 

 

 

 

 

 

 

Joanna Paljocha (ur. 1977, Łódź) zaproponowała linoryty. Zestawia po kilka form geometrycznych, w różnej kolorystyce, przydając im głębszego znaczenia. Na dużą interpretację motywu wskazują tytuły kompozycji (Niebieska tęsknota, 2013; Ostatnie takie lato, 2013; Przypomnienie, 2013).

 

 

 

 

 

 

 

 

Natalia Pawlus (ur. 1982, Bielsko-Biała). Dwa linoryty artystki na wspólnej wystawie to przedstawienia figuralne. Dość nietypowo ukazane, bo głównie za pomocą czarnej linii, chociaż nie takiej zwykłej, a nierównej, pogrubionej, niosącej w sobie silny ładunek emocjonalny (Piotr, 2012; To lubimy, 2012).

 

 

 

 

 

 

 

 

Leonard Pędziałek (ur. 1949, Kraków) pokazał na wystawie grafiki realistyczne w formie, które włączył do cyklu cytaty przez duże „C” (Z cyklu Cytaty, Ona II, 2013; Z cyklu Cytaty, Ona III, 2013).

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zbigniew Purczyński tworzy w linorycie siatki punktów, odmiennie interpretując ich rozmiar; w ten sposób rozjaśnia lub zaciemnia obszary grafiki. Wyrazistym akcentem jest większy lub mniejszy kolorowy znak, po prawej stronie kompozycji (Trzy kolory I, 2013; Trzy kolory II, 2013; Trzy kolory III, 2013).

 

 

 

 

 

 

 

 

Michał Rygielski przesłał na wystawę zestaw linorytów, zawierających interesującą interpretację zjawisk i rzeczy Natury. Można doszukiwać się kontemplacyjnego charakteru tych przedstawień oraz spontaniczności w tworzeniu. Powstałe w ten sposób formy graficzne, są mocno rozpoznawalne dla techniki linorytniczej (Deszcz, 2013; Pole, 2013; Pole II, 2013; Pole III, 2013).

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sebastian Skowroński, autor bloga drzeworyt.pl. Trudno jest mi pisać o własnych pracach. Póki co, przede wszystkim tworzę w technikach drzeworytniczych; treściowo zajmuje mnie człowiek i emocje, jakie mają ogromny wpływ na jego codzienność (Człowiek – Iluzja bezpieczeństwa, 2013; Człowiek – Zapomniany świat, 2013).

 

 

 

 

 

 

 

 

Magdalena Soboń do wykonania swojej grafiki „Toniemy, to nie my” sięgnęła po techniki gipsorytu oraz linorytu. Biało-zielona płaszczyznowa kompozycja z odciśniętymi postaciami ludzi, sugeruje podział i to, że nie wszystko może być oczywistością.

 

 

 

 

 

 

 

 

Jadwiga Stawowczyk-Kuzemczak (ur. 1937, Kraków) pokazała na wystawie linoryty „Tabu A” (2013) oraz „Tabu D” (2013). Wykonane w negatywie, bo techniką tzw. białej linii, zmuszają do zastanowienia i poszukiwania treści. I wydaje się, że za każdym kolejnym podejściem, można dojść do odmiennych wniosków.

 

 

 

 

 

 

 

 

Maria Stelmaszczyk (ur. 1983, Łódź) wykonała dwie grafiki, których motywem przewodnim jest problematyka snu. Artystka w sposób realistyczny przedstawia sennik i symbole związane z marzeniami sennymi. W swojej pracy twórczej korzysta z technik druku wypukłego i collage (Sennik. Ogień, 2013; Sennik. Zwierzak, 2013).

 

 

 

 

 

 

 

 

Wawrzyniec Strzemieczny (ur. 1968, Łódź) za linearnie utkaną linorytniczą siatką materii, autor być może demaskuje rzeczywistość (Avarus, 2013).

 

 

 

 

 

 

 

 

Krzysztof Wawrzyniak (ur. 1954, Łask) na kolejnych grafikach odcisnął jeden z wielu śladów linorytu, jakby pewnej, wybranej litery z alfabetu. Uzyskane obrazki mogą sprawiać wrażenie utworzonych od niechcenia, ale zapewne wymagały wyciszenia i umyślenia głębszej idei (Bez tytułu, 2013; Bez tytułu, 2013; Bez tytułu, 2013).

 

 

 

 

 

 

 

Danuta Wieczorek (ur. 1964, Skierniewice) dla znaku graficznego, jaki utworzyła techniką linorytu, sięgnęła po motyw z mitologii greckiej. Argo był pierwszym, greckim statkiem żaglowo-wiosłowym (jeden żagiel i 50 wioseł). Argo może być także nazwą, oznaczająca gwiazdozbiór (Argo, 2013).

 

 

 

 

 

 

 

 

Agnieszka Barbara Zawadzka (ur. 1974, Lublin) także wykorzystuje technikę linorytu i tworzy niezwykle, kolorowe motywy graficzne (Kantharos, 2013; Lekane, 2013; Loutrofora, 2013).

 

 

 

 

 

 

 

 

Katarzyna Zimna (ur. 1978, Łódź). Myślą przewodnią dla przedstawienia tej artystki jest pomnik i pamięć. Żywiołowa barwa wcisnięta w formę graficzną wypełniającą linoryt, ma przywoływać chwilę obecną (Monument/Moment 3, 2013; Monument/Moment 4, 2013).

 

 

 

 

 

 

 

 

I to jest ostatnia część (post) tego długiego opisu na temat autorów i ich grafik, wykonanych z użyciem artystycznych technik druku wypukłego. Bez trudu można zauważyć, iż artyści najczęściej siegali po linoryt.